Voir aussi sous: Vigne/Raisins 2

link 03/19
03/19 Praktiker €3.99

Το αμπέλι αναπτύσσεται καλά σε όλα τα εδάφη, αλλά προτιμά τα βαθιά, δροσερά και καλά στραγγιζόμενα. Στα ρηχά εδάφη τα κλήματα δεν αναπτύσσονται πολύ και πλήττονται περισσότερο από την ξηρασία, η οποία είναι επιζήμια για την ποιότητα και την ποσότητα της παραγωγής. Τα αργιλώδη και βαριά εδάφη δημιουργούν συνθήκες κακού αερισμού των ριζών. Στα υπερβολικά εύφορα εδάφη, το αμπέλι παράγει πολλά φύλλα, αλλά λίγους καρπούς.

Για το φύτεμα του αμπελιού θα πρέπει να ακολουθήσετε την εξής διαδικασία: το καλοκαίρι ανοίγετε μια πλατιά τάφρο βάθους 50 εκ. τουλάχιστον, τοποθετείτε στον πυθμένα της αποστραγγιστικό υλικό (χαλίκια ή άλλο) και στη συνέχεια την κλείνετε. Το φθινόπωρο, ανοίγετε πάνω στην τάφρο μικρούς λάκκους, βάθους 40 εκ., περίπου, όπου τοποθετείτε ένα ένα τα κλήματα (συνήθως φυτεύονται εμβολιασμένα κλήματα ηλικίας ενός έτους με το σβώλο του χώματος). Στο βάθος κάθε λάκκου ρίχνετε ανόργανο λίπασμα και λεπτό φυτόχωμα, γεμίζετε το λάκκο με άλλο χώμα (το σημείο του εμβολιασμού πρέπει να μένει πάνω από το επίπεδο του εδάφους) και μ' ένα σωρό χώματος καλύπτετε ολόκληρο το κλήμα για να το προστατεύσετε από το χειμωνιάτικο κρύο. Την άνοιξη, όταν προβάλλουν οι βλαστοί, αφαιρείτε το χώμα, καθώς και τις ρίζες που έχουν αναπτυχθεί πάνω από το σημείο του εμβολιασμού. Αν η εποχή είναι ξερή, ιδιαίτερα κατά τον πρώτο χρόνο, είναι απαραίτητα τα ποτίσματα.

Αν έχτε φυτέψει κλήματα με δύο οφθαλμούς, την άνοιξη αναπτύσσονται δύο βλαστοί. Διαλέγετε τον πιο εύρωστο για να σχηματίσει τον κορμό (κούτσουρο) του κλήματος και τον διατηρείτε σε κάθετη θέση μ' ένα στήριγμα, ενώ γέρνετε προς το πλάι και κορυφολογείτε το δεύτερο.

Οι ποικιλίες της Αμπέλου της οινοφόρου (Vitis vinifera) πολλαπλασιάζονται μ' εμβολιασμό. Σαν υποκείμενα χρησιμοποιούνται είδη αμπελιών αμερικάνικης προέλευσης, όπως η Άμπελος η παρόχθιος (Vitis riparia), η Άμπελος η ορεινή (Vitis rupestris) και η Άμπελος η βερλανδιέρειος (Vitis berlandieri) ή υβρίδια που δημιουργούνται από διασταύρωση των αμερικάνικων αμπελιών (αμερικάνικα υβρίδια) ή αμερικάνικων υβριδίων με ευρωπαϊκές ποικιλίες (ευρωπαϊκά - αμερικάνικα υβρίδια). Σκοπός του εμβολιασμού είναι η δημιουργία αμπελιών ανθεκτικών στην προσβολή της φυλλοξήρας (ένα είδος αφίδας, η οποία προσβάλλει τις ρίζες του αμπελιού), που μπορεί να καταστρέψει ολόκληρους αμπελώνες. Οι ρίζες των αμερικανικών αμπελιών είναι ανθεκτικές στη φυλλοξήρα, ενώ το ευρωπαϊκό αμπέλι, που οι ρίζες του είναι πολύ πιο ευαίσθητες στην προσβολή αυτής της αφίδας, είναι ανθεκτικό στο εναέριο τμήμα του.

Τα υποκείμενα πολλαπλασιάζονται με μοσχεύματα. Οι ποικιλίες εμβολιάζονται πάνω στα υποκείμενα με διπλή, αγγλική σχισμή γύρω στα τέλη του χειμώνα. Ο εμβολιασμός (που γίνεται σε ζεστό και υγρό περιβάλλον) “πιάνει” σ' ένα περίπου μήνα και κατόπιν τα εμβολιασμένα μοσχεύματα φυτεύονται για ριζοβόληση στο φυτώριο. Το επόμενο φθινόπωρο μπορούν να φυτευτούν στην οριστική τους θέση.

• sa pourrait etre des oeufs mais vu l'irregularité et la disposition sa ressemble plus a des exsudats de seve…sa disparait au bout de quelques jours
  
• Des boules de sève.

La vigne a des besoins faibles en arrosage car elle sait aller chercher l'eau où il y en a.

Un arrosage au moins deux fois par mois est important après la plantation ainsi que pour les plantes en pot qui ne peuvent donc pas faire de racines profondes.
Lors de périodes chaudes et sèches il est inutile d'arroser. La vigne est une plante méditerranéene qui a besoin d'un minimum de feuillage pour protéger les grappes des rayons chauds du soleil.
Arrêter d'arroser durant la maturation des raisins si celui-ci est destiné à faire du vin.
Faire de même pour la vigne de table. Cela permet d'obtenir des fruits plus concentrés en sucre.

Les feuilles de la vigne pâlissent et se replient vers l'intérieur.

L'eau peut être froide ou tiède. Privilégier la récupération de l'eau de pluie, souvent de meilleure qualité et qui est, de plus, gratuite.

Raisin

Le développement de la vigne et la maturation du raisin sont fortement influencés par le régime hydrique. Ce dernier dépend à la fois des réserves en eau du sol, de paramètres climatiques (précipitations, ETP) et de l’architecture de la végétation.
Pour une conduite raisonnée de la vigne, il est important de connaître son niveau d’alimentation en eau.
Pendant longtemps celle-ci a été suivie au niveau du sol, soit à l’aide de tensiomètres pour connaître la disponibilité de l’eau dans le sol, soit à l’aide d’humidimètres à neutrons pour évaluer les quantités d’eau prélevées dans le sol par la vigne dans le but d’établir des bilans hydriques.
es derniers peuvent également être obtenus par modélisation.
De plus en plus, on évalue l’état hydrique de la vigne à partir d’indicateurs physiologiques. Parmi ceux-ci, on peut citer les potentiels hydriques et la discrimination isotopique mesurée sur les sucres du moût à maturité.
La contrainte hydrique réduit la photosynthèse, favorise l’arrêt de croissance, limite la taille des baies et stimule la synthèse des composés phénoliques.
Une contrainte hydrique modérée augmente la vitesse de maturation malgré la limitation de la photosynthèse, à cause d’une moindre compétition pour le carbone (arrêt de croissance) et d’un volume plus faible de raisin à remplir.
Elle est ainsi un facteur important de précocité. Une forte contrainte hydrique peut rester favorable au potentiel œnologique des cépages noirs, surtout si le niveau de rendement est faible, alors qu’elle est presque toujours pénalisante pour les cépages blancs.
Le viticulteur peut agir sur le régime hydrique à travers le choix du matériel végétal (cépage et porte-greffe), le système de conduite (notamment la surface foliaire) et l’entretien du sol.
Dans des conditions pédo-climatiques particulièrement sèches, et lorsque la législation le permet, il peut avoir recours à l’irrigation. Cette technique est avant tout un facteur d’augmentation du rendement.
Dans certaines situations, lorsqu’elle permet d’éviter un stress hydrique sévère tout en maintenant un déficit hydrique modéré, elle peut également être un facteur de qualité. (Bulletin O.I.V., 2003, vol. 76, n°867-868, pp. 367-378).

The most important nutrient for grape quality is probably Potassium.
It enhances disease resistance and is a crucial factor regarding fruit size, flavor, texture and berry development.
Potassium is an activator of enzymes that are essential for photosynthesis and respiration as well as for starch and protein formation.
Foliar applied Potassium promotes sugar transfer into the berries.
Symptoms of Potassium deficiency generally develop in mid-shoot leaves followed by older basal leaves.
Young leaves show a lightened color and a few necrotic spots can occur along the leaf margin.
Older leaves can become violet brown to dark brown. Deficiencies are more common in dry climates.

Another essential nutrient for fruit quality in general is Calcium as it is part of cell membranes and strengthens the grape berry skins.
Deficiency symptoms occur in the young parts of the plant where it is used in cell division and can include twisted and deformed tissues at the growing tips.
Foliar applied Calcium promotes berry firmness and has a side effect against stem dieback, diseases as well as fruit disorders.

Iron is an important micronutrient as it is an essential component of a number of proteins and enzymes.
In addition, it is acting as a proton carrier during photosynthesis and respiration.
Deficiencies normally occur during cool and wet weather periods when the Iron movement in the soil is very slow.
Symptoms often appear on soils with a high lime (Calcium) content.
They express as interveinal chlorosis that can extend to totally white bleaching of the leaves.
Fruit set can also be affected. As Iron is very immobile, foliar sprays can help to correct deficiencies short-term.